Wełny

Wełna mineralna jest odporna na działanie ognia – jest niepalna i zapobiega rozprzestrzenianiu się płomieni, a co za tym idzie nie przyczynia się też do emisji dużych ilości toksycznego dymu. Różnice między wełną skalną i szklaną – wełna skalna wytrzymuje temperaturę do 1000 °C, wełna szklana do 700 °C – nie mają większego znaczenia – oba rodzaje wełny mają najwyższe klasy reakcji na ogień według europejskiej i polskiej klasyfikacji ogniowej, czyli A1, rzadziej A2. Oznacza to, że się nie palą i nawet w warunkach pożaru są neutralne, a w wielu przypadkach mogą go nawet opóźnić, stanowiąc barierę dla ognia. Zastosowanie niepalnej wełny mineralnej w konstrukcjach stropów, ścian, dachów oraz w kanałach wentylacyjnych i instalacjach, minimalizuje ryzyko powstania pożaru, a w razie jego wystąpienia daje znacznie więcej czasu na przeprowadzenie akcji ratunkowej.

W sprzedaży oferowane są dwa rodzaje wełny mineralnej – szklana, nazywana też watą szklaną i skalna o grubości od 3 do 35 cm – grubość ma duży wpływ na cenę wełny. Wełna mineralna stosowana do ocieplenia ścian i skosów poddaszy ma zwykle grubość 15-20 cm i zazwyczaj jest sprzedawana w rolkach o długości 5 do 7 m. Różnice w cenie zależą w tym przypadku o współczynnika przewodzenia ciepła lambda, który zamyka się w przedziale od 0,032 do 0,044. Wybranie materiału izolacyjnego o niższej lambdzie pomaga w uzyskaniu optymalnego współczynnika przenikania ciepła, pozwalając jednocześnie na uzyskanie mniejszej grubości izolacji. I tak wełna o współczynniku 0,035-36 W/mK 20 cm kosztuje około 40-45 zł za m2. Wełnę o współczynniku 0,039 W/mK tej samej grubości kupimy już za około 30 zł za m2. Wełna mineralna w formie cieńszych niż rolki płyt przeznaczonych do ocieplenia podłóg i stropów grubości 5-10 cm kosztuje już od 15 zł za m2. Droższe są produkty z wełny mineralnej specjalnego zastosowania np. za płyty ze skalnej wełny z okładziną z folii aluminiowej, przeznaczone do izolacji kominków trzeba zapłacić 78 zł za m2.

Wełnę mineralną, skalną i szklaną, najczęściej przycina się ręcznie. Istnieją na rynku urządzenia elektryczne do przycinania, ale ze względu na wysoką cenę znajdują one zastosowanie na dużych budowach. W przypadku drobnych prac, jak ocieplenie domów jednorodzinnych w zupełności wystarczy odpowiedni ostry nóż z długim, ząbkowanym ostrzem lub piła płatnica. Ważne, by narzędzie było ostre i nie szarpało krawędzi wełny. Specjalne noże i piły do cięcia wełny są do kupienia w sklepach budowlanych, a także u niektórych producentów materiałów izolacyjnych. By równo przyciąć kawałki wełny, można wykorzystać np. poziomnicę lub szeroką deskę. Wata mineralna pyli, dlatego podczas docinania, szczególnie wełny skalnej należy pamiętać o odzieży ochronnej, a pracując w zamkniętym, niewentylowanym pomieszczeniu należy zabezpieczać twarz maseczką przeciwpyłową.

Ocieplenie domu wełną izolacyjną składa się z kilku etapów. Prace zaczynamy od odpowiedniego przygotowania zarówno podłoża, jak i samych płyt. Podłoże musi być oczyszczone z pyłu, tłustych plam i kurzu, a także wyrównane i stabilne. Układanie wełny rozpoczynamy od montażu uchwytów (tzw. rurhaków) – powinny one mieć długość uwzględniającą grubość ocieplenia. Dolne krawędzie ocieplenia wypoziomujemy, jeśli zamontujemy listwy cokołowe – wyprofilowane, aluminiowe kształtowniki, których grubość powinna być dopasowana do grubości płyt wełny. Płyty wełny mineralnej oczyszczamy szczotką. Nanosimy na płyty zaprawę klejową metodą punktowo – obwodową lub nanosząc ją na całą powierzchnię płyt. Prawidłowo nałożona zaprawa klejąca po dociśnięciu płyty wełny mineralnej do podłoża powinna zapewniać nie mniej niż 40% powierzchni klejenia. Płyty przykładamy do ściany w wyznaczonych miejscach – jedna po drugiej, a następnie dociskamy, by uzyskać równą płaszczyznę. Szczeliny o grubości minimum 2 mm wypełniamy pociętymi kawałkami wełny.

Bardzo dobra izolacyjność akustyczna wełny mineralnej, zarówno w sferze wygłuszania, jak również pochłaniania dźwięków powietrznych i uderzeniowych, sprawia, że jest ona chętnie wykorzystywana do ocieplenia stropów. Gdy strop jest drewniany, układa się na nim folię paroizolacyjną, chroniącą wełnę mineralną przed zawilgoceniem. Folia musi szczelnie przykrywać całą powierzchnię stropu, a połączenia poszczególnych pasów powinny zachodzić na siebie nie mniej niż 10 cm. Następnie mocuje się legary o wysokości odpowiadającej grubości ocieplenia, a wełnę układamy między lagarami. W przypadku stropu betonowego układa się dwie warstwy materiału termoizolacyjnego tak, aby dokładnie do siebie przylegały. Całość należy przykryć folią wiatroizolacyjną. Folię paroizolacyjną układamy opcjonalnie, warto to zrobić szczególnie w sytuacji, gdy strop jest nad pomieszczeniami o zwiększonej wilgotności np. kuchnie, łazienki, pralnie. Na stropy najczęściej wykorzystywana jest wełna w formie maty – łatwo nią pokryć nawet trudno dostępne przestrzenie. Grubość termoizolacji z wełny na stropie powinna się wahać w przedziale pomiędzy 20 a 25 cm, najczęściej jednak używa się dwóch warstw wełny mineralnej (każda po 10-15 cm). W sytuacji gdy izolowana przestrzeń jest trudno dostępna można wykorzystać również granulat, czyli strzępki wełny.